آیین الفه در بختیاری
#آیین الفه
یکی از آیین های ایرانی که از دیرباز در این سرزمین کهنسال برگزار می شده است پنجه کوچک نام داشته که در حقیقت برای روان درگذشتگان و استقبال و پیشواز از فروهر آنان انجام می شده که پنج روز پایان اسفندماه است.
"فروهر" و یا نام اصلی آن "فره وهر" (Farahvahar) در اصل نام آریایی "روح" در زبان عربی است. بیش از چهار هزار و پانصد سال پیش، زمانی که تقریبا تمام اقوام کره ی زمین سرگرم بت پرستی بودند و تمام وجود انسان را تنها و تنها همین کالبد خاکی و فانی میدانستند، درست در همین زمان، ایرانیان باستان باور داشتند انسان غیر از کالبد خاکی دارای روح بوده و پس از مرگ، این روح از بدن فانی جدا شده و به جای دیگری رفته و به زندگی اش ادامه میدهد.
به باور زرتشتیان، "فروهرها" هر ساله در ماه فروردین به زمین آمده و برکات آسمانی با خود می آوردند، و روز سیزدهم فروردین دوباره به آسمان برمی گشتند، پس آریایی ها شب آخرین چهارشنبه ی سال را به بالای تپه ها رفته و با روشن کردن آتش مراسم باشکوهی را برگزار میکردند و به استقبال "فره وهرها" میرفتند (چهارشنبه سوری)، سپس در روز سیزدهم فروردین برای بدرقه ی فروهرها به دشتها رفته و جشن برپا میکردند (سیزده بدر). ایرانیان باستان در این روزها که پنج روز پایان اسفندماه بود و به فروهر درگذشتگان اختصاص داشت از روان آنها یاد می کردند و نماز آفرینگان پنجه می خواندند و نیکوکاری و اطعام می کردند.
با ورود اسلام به ایران
این سنت و آیین نیز با دگرگونی هایی ادامه پیدا کرد . در میان بختیاری ها نیز این آیین از دیرباز انجام می گرفته است و بعد ها واژگان تازی جای واژگان ایرانی را گرفته است .مردم بختیاری این آیین را الفه می گویند و با خرما و روغن حیوانی حلوایی درست می کنند که آن را حلوا ی الفه می گویند و آن را با نان محلی بنام پتیر میان همسایگان و آشنایان بخش میکنند و مقداری از آن را برای ادای احترام به مردگان خود در آخرین پنج شنبه اسفندماه بر سر گور آنها خیرات می کنند و برای شادی روان یا فروهر درگذشتگان فاتحه و دعا می خوانند.
به باور نگارنده الفه بختیاری شده واژه الفاتحه عربی است چون بسیاری از واژگان تازی در زبان لری بختیاری کوتاه و دگرگون می شوند و چنین استنباطی با حضور در گورستان ها و ادای فاتحه و همین طور حلوایی که میان همسایگان و خویشاوندان برای شادی فروهر یا روح در گذشتگان تقسیم می شود و آنها هم فاتحه ای نثار می کنند بی مناسبت نیست. بیگمان برای این آیین پیش از اسلام ، واژه ایرانی بوده است.روح و فروهر همه در گذشتگان شاد.
نگارش: علی بهرامسری بختیاری آسترکی
یکی از آیین های ایرانی که از دیرباز در این سرزمین کهنسال برگزار می شده است پنجه کوچک نام داشته که در حقیقت برای روان درگذشتگان و استقبال و پیشواز از فروهر آنان انجام می شده که پنج روز پایان اسفندماه است.
"فروهر" و یا نام اصلی آن "فره وهر" (Farahvahar) در اصل نام آریایی "روح" در زبان عربی است. بیش از چهار هزار و پانصد سال پیش، زمانی که تقریبا تمام اقوام کره ی زمین سرگرم بت پرستی بودند و تمام وجود انسان را تنها و تنها همین کالبد خاکی و فانی میدانستند، درست در همین زمان، ایرانیان باستان باور داشتند انسان غیر از کالبد خاکی دارای روح بوده و پس از مرگ، این روح از بدن فانی جدا شده و به جای دیگری رفته و به زندگی اش ادامه میدهد.
به باور زرتشتیان، "فروهرها" هر ساله در ماه فروردین به زمین آمده و برکات آسمانی با خود می آوردند، و روز سیزدهم فروردین دوباره به آسمان برمی گشتند، پس آریایی ها شب آخرین چهارشنبه ی سال را به بالای تپه ها رفته و با روشن کردن آتش مراسم باشکوهی را برگزار میکردند و به استقبال "فره وهرها" میرفتند (چهارشنبه سوری)، سپس در روز سیزدهم فروردین برای بدرقه ی فروهرها به دشتها رفته و جشن برپا میکردند (سیزده بدر). ایرانیان باستان در این روزها که پنج روز پایان اسفندماه بود و به فروهر درگذشتگان اختصاص داشت از روان آنها یاد می کردند و نماز آفرینگان پنجه می خواندند و نیکوکاری و اطعام می کردند.
با ورود اسلام به ایران
این سنت و آیین نیز با دگرگونی هایی ادامه پیدا کرد . در میان بختیاری ها نیز این آیین از دیرباز انجام می گرفته است و بعد ها واژگان تازی جای واژگان ایرانی را گرفته است .مردم بختیاری این آیین را الفه می گویند و با خرما و روغن حیوانی حلوایی درست می کنند که آن را حلوا ی الفه می گویند و آن را با نان محلی بنام پتیر میان همسایگان و آشنایان بخش میکنند و مقداری از آن را برای ادای احترام به مردگان خود در آخرین پنج شنبه اسفندماه بر سر گور آنها خیرات می کنند و برای شادی روان یا فروهر درگذشتگان فاتحه و دعا می خوانند.
به باور نگارنده الفه بختیاری شده واژه الفاتحه عربی است چون بسیاری از واژگان تازی در زبان لری بختیاری کوتاه و دگرگون می شوند و چنین استنباطی با حضور در گورستان ها و ادای فاتحه و همین طور حلوایی که میان همسایگان و خویشاوندان برای شادی فروهر یا روح در گذشتگان تقسیم می شود و آنها هم فاتحه ای نثار می کنند بی مناسبت نیست. بیگمان برای این آیین پیش از اسلام ، واژه ایرانی بوده است.روح و فروهر همه در گذشتگان شاد.
نگارش: علی بهرامسری بختیاری آسترکی
+ نوشته شده در پنجشنبه بیست و سوم اسفند ۱۳۹۷ ساعت 14:15 توسط علی بهرامسری بختیاری
|