مو غریو ای ولاتم
عمری سوز دل نازنینت را در بندبند نی گداختی . کنون غریبی کدامین بهمن زاگرس رادرلاله گوشمان آتش میزنی .
مُو غَریوِ ای وُلاتُم که نَدارُم رَه به جایی
هر چِه اَمداد اِزنُم نیرَسِه به جایی
آسِـمون اَور گِـرِه دُنیـانِ کِـرد تَنـگ
چُونُو که هیچ کی نِ هیچ نیکُنِه بَنگ
آسـمـون اَور گِـره دُنیـانِ کِرد سَـرد
مو چِطور دل خوش کُنُم لا ای همه بَرد
روزگار وا گِلِ سُـهر ایـا نِهـامـون
هُمدورُنگِ لیشِهِ بِوَنِه به جامون
روزگار چه زُم اِخوی که خُم نَدونُم
بَفـتیِه با تالِ غَم تَمـدارِ جونـم
روزگار چه زُم اِخوی که خُم نَدونُم
اِزنی کَر کیتِ غَم به اُستُخونُم
اِی دِل اِی باور مَکُن دنیا خَش آ بُو
چالِ سَردِ ایلمون پُر زِ تَش آبُو
دادُم اِی بیدادُم اِی دیدی چه کِردُم
گِـمونِ روزِ چینـوُ به خُـوم نَـکردُم
دادُم اِی بیدادُم اِی مَندُم خُومِ تَک
مَر قیامت بِنِشـو نِمون کِلِ یَـک
(استاد مسلم نی نوازی ايران استاد علی حافظی شهنی)
منبع: وبگاه لر بهوش - امیرهوشنگ مویدی
+ نوشته شده در جمعه ششم دی ۱۳۹۲ ساعت 18:11 توسط علی بهرامسری بختیاری
|